In Brussel is het aantal eigenaars dat in hun eigendom woont sterk gedaald. Een situatie die de huurmarkt dwingt zichzelf opnieuw uit te vinden. Er ontstaan nieuwe concepten, waaronder co-living. Samenwonen 3.0, zeg maar.
Een tiental kamers, een grote living, een mooie tuin, ontspanningsruimtes, een fitnessruimte en uitgebreide all-indiensten (internet, ontbijt geleverd, kosten, schoonmaak, verzekeringen enz.). Op deze bevallige locatie in Brussel kreegt samenwonen vorm via een app. Komt er een kamer vrij? Elke bewoner kan zijn toekomstige buur kiezen. Zoals op Tinder… De economie van de 21ste eeuw is die van delen en nieuwe technologieën. Kantoren profiteren daar al van: co-working brengt ruimtes en talenten samen. Het is dus niet meer dan logisch dat ook huisvesting op een gegeven moment beïnvloed wordt door deze beweging.
Co-living ontstond tientallen jaren geleden in de Verenigde Staten en Engeland, en is sindsdien op grote schaal gepopulariseerd. Het is geen toeval dat deze woonvorm steeds meer gebruikers aantrekt, ongeacht leeftijd en sociale klasse. Co-living beantwoordt de behoefte aan wonen in grote steden, waar het aanbod schaars is en de huizenprijzen hoog zijn. Stedelingen, studenten of jonge werknemers vinden het steeds moeilijker om geschikte huisvesting te vinden omwille van de marktprijzen en de vastgoeddruk. Co-living is deels een reactie op dit huisvestingsprobleem dat generaties Y en Z treft, door een nieuwe vorm van samenwonen voor te stellen met vaak kleine privékamers en grotere gedeelde ruimtes.
Een nieuwe vorm van samenwonen?
Co-living is geen grote breuk maar een hybridemodel tussen het traditionele samenwonen, stadshotels en serviceflats. Co-living is ontstaan in een context waar huurders het steeds moeilijker hebben om gezamenlijke huurovereenkomsten te vinden. Co-living is zowel een reglementaire als een gebruiksoplossing die het concept van ‘homesharing’ optimaal benut. Het neemt op heel duidelijke manier akte van de gemeenschappelijke en privéruimten, terwijl een gezamenlijk huurcontract alle huisgenoten solidair aansprakelijk maakt ten aanzien van hun verhuurder, zonder onderscheid tussen privé- en gemeenschappelijke delen.
Nog een nieuwigheid van co-living is het idee om aanvullende diensten aan te bieden. Elke gebruiker organiseert zijn kamer volgens het hotelmodel. Je huurt een “all-inpack” met een globale huisvestingsservice aangevuld door een usability-aspect. Geen klassieke verhuur dus, maar een nieuwe woonvorm. “Het klassieke profiel van co-livers zijn mensen van 25 tot 40 jaar die in een overgangsfase zitten en zes maanden tot twee jaar blijven”, zegt Yuri Dauber, medeoprichter van Cohabs, een van de drie belangrijke Brusselse spelers in deze sector, samen met Colive en Ikoab. “Millennials leven er perfect samen met andere leeftijdsgroepen.” In een wereld van lage rentes en een overvloedige liquiditeit zijn beleggers ook geïnteresseerd in dit alternatieve product, dat hogere rendementen oplevert dan klassieke vastgoedactiva.
Tags: co-working, homesharing, huisvesting, o-living, samenwonen
