Bouwen op vaste grond? Dat was zo in de XX^e eeuw. De Italiaanse architect Luca Curci is het stijgende zeewater een stapje voor door drijvende verticale ministeden te bedenken.

Al in 1933 had Le Corbusier de oplossing in handen om de problemen van vervuiling en overbevolking in de steden te overwinnen. Met in de kern van zijn gedachten twee moderne utopieën: de Stralende Stad en de Hedendaagse Stad. Beide waren gebaseerd op de bouw van massieve wolkenkrabbers die onderdak boden aan zowel woningen als productiviteit- en recreatiezones, horeca en kinderopvang. Kortom, heuse “stedelijke ecosystemen” in de hoogte gebouwd.

Maar terwijl de COP23 werd afgesloten met een sombere noot, en de vooruitzichten over het klimaat aan oververhitting grenzen, leggen de erfgenamen van Le Corbusier meer verbeeldingskracht dan ooit aan de dag. Een van hen is de Italiaanse architect Luca Curci. Hij liet zich inspireren door de Franse meester en maakt zich op voor de bouw van de “Vertical City”, die eruitziet als een XXL-gebouw waarvan de fundamenten op het water zouden rusten.

De 750 meter hoge toren biedt plaats aan 25.000 mensen en zou bestaan uit honderden appartementen, villa’s, kantoren en gemeenschappelijke ruimtes. De holtes rond de gevel zouden voor luchtcirculatie en zonlicht zorgen voor de parken en tuinen (200.000 m²) in de structuur. Een fotovoltaïsch membraan rond de structuur zou de nodige energie voor de bewoners leveren.

De “Vertical City” zou bereikbaar zijn via de lucht, het water en de grond. Om te voorkomen dat zijn Vertical City geïsoleerd is van het vasteland, heeft de architect tunnels half onder water voorzien om met de auto, het openbaar vervoer of te voet aan land te gaan. Luca Curci bedacht deze visionaire toren als bestrijding tegen de stijging van de oceanen die voorspeld wordt voor 2100. De eerste toren zou over een paar jaar worden opgetrokken voor de Italiaanse kusten.

Tags: architectuur, Le Corbusier, Luca Curci, stijgende oceanen, Vertical City