19 september 2016 Comments (0) Andere, Architectuur

Wonen in een dorpsgebouw

De rijzende ster van de Japanse architectuur Sou Fujimoto ontwerpt over de hele wereld buitengewone structuren. Maar zijn ontmoeting met twee Franse architecten, Nicolas Laisné en Manal Rachdi, heeft geleid tot het ontstaan van een gebouw zoals we er nog nooit één gezien hebben. L’Arbre Blanc, gelegen aan de oever van de Lez, ten oosten van Montpellier, is een gebouwproject dat werd ontworpen als een opeenstapeling van villa’s: u kunt met vakantie gaan zonder uw appartement te verlaten… want dit toekomstig gebouw van 17 verdiepingen wil het leven van een dorp reproduceren in het hart van de mediterrane metropool.

Het geheel werd bedacht als hangende tuinen die worden beschermd door luifels en verstelbare lamellen. In zijn metabolisme zal dit gemengde bouwwerk van 10.000 m² plaats bieden aan een geheel van 110 woningen, een restaurant, een kunstgalerij, een panoramische bar en kantoren. Wat de woningen betreft zal de toren opvallen door een overvloed aan balkons en schaduwplekken die het middelste deel omhullen zoals het gebladerte van een boom.

Maar naast zijn futuristische vorm pleit dit bouwwerk voor een nieuwe manier van wonen. In Montpellier leven de mensen buiten. Zoals takken zorgen de balkons voor dubbel zoveel oppervlakte van de appartementen. Glasoppervlakken vormen dan weer de overgang tussen binnen en buiten. 40% van de gevels bestaat uit glas, dat is het dubbele van de gebruikelijke verhouding.

Ook opvallend is dat de voetafdruk van deze toren van 56 m werd ingevorderd door de gemeenschap. Het dak staat open voor het publiek en is toegankelijk via een directe lift. Na valavond wordt l’Arbre Blanc een licht of ster in de skyline van de regionale metropool. Een soort van stedelijk herkenningspunt, een afspraakplaats die bruist van leven en die domineert over de stad.

Het toeval wil dat dit hypermoderne bouwwerk opbokst tegen de neoklassieke, bijna dictatoriale stijl van l’Antigone van Ricardo Bofill, het uitgangspunt in het midden van de jaren 1980 van de stedelijke evolutie van Montpellier. Twee stijlen, twee werelden, twee gevoeligheden. Maar één enkele ambitie: van een moment van waanzin een stedelijk gedicht maken. Oplevering gepland voor het voorjaar van 2018.