Zou Brussel aan de vooravond van een stedelijke big bang staan? Dat is in in ieder geval wat de regionale overheid denkt. In 2020 zou het Brussels Gewest 120.000 meer inwoners tellen, wat betekent dat het 6.000 nieuwe woningen per jaar zal moeten produceren. Toch heeft de hoofdstad al vele jaren te kampen met een heuse exodus van haar inwoners naar de rand.

Een trend die wordt bevestigd door de recentste statistieken van de FOD Binnenlandse Zaken: sinds begin 2016 hebben bijna 1.212 Brusselse gezinnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest ingeruild voor Wallonië. In dezelfde periode werden 1.785 verhuizingen naar Vlaanderen opgetekend. Een groot deel van deze “ballingen” maakt deel uit van de middenklasse (met een bruto inkomen tussen de 20.000 en 50.000 euro per jaar). Er kwamen twee keer minder mensen in de hoofdstad wonen dan er vertrokken (572 gezinnen uit Vlaanderen en 565 uit Wallonië).

Toch heeft Brussel veel troeven in handen op het vlak van levenskwaliteit: groene zones, een bruisend cultureel leven, toegang tot vervoer, winkels, recreatie, gezondheidszorg… en zelfs de aanwezigheid van militairen op straat. Hoe kunnen we dan ondanks al deze voordelen het vertrek van zoveel stadsbewoners verklaren?

Zoals zo vaak is het een kwestie van geld. 40% van de Belgen verhuist omdat ze willen investeren in een eigen woning. In eerste instantie trekt deze Brusselse “exodus” in een reflex naar rijke nabije Franstalige residentiële gemeenten zoals Waterloo, Terhulpen, Rixensart en Waver, maar zodra mensen het idee hebben om Brussel te verlaten, kunnen ze uit financiële noodzaak ook wel verder weg trekken. De feiten zijn dan ook onverbiddelijk: in Brussel kost een huis gemiddeld 416.000 euro, terwijl de prijs in het zuiden van het land amper 195.000 bedraagt. «Met éénzelfde budget ga je van een rijhuis met tuintje in Brussel naar een vrijstaande villa op een mooi stuk grond in Wallonië“, aldus een makelaar.

Tags: Brussel, exodus, Stad, verhuizing